اِمسالِ بِهار مردِم وِسته با بهار سال‌های قبل خَله فرق کِنده. امّا طبیعت شه کار ره انجام دِنه.
دارها سوز بَینه و بَعضه دارها شه سر اِسپه چادِر بِشتِنه. وَنوشه، گوجوجوک و چپ‌چپا صحرا ره مشت هاکِردِنه. هوا هِم کم‌کم دَره گرم وونه همه جا یک دست سوز بَیّه.
امّا مردِم کمتر این همه نو بَیّن ره حس کِنّه. بخاطر اینکه اَتّا غول به نوم کرونا بِمو باعث آزار همه بَیّه. وقته استرس،اضطراب و ناگِرونی دَووشه آدِم خَله چیزا ره نَوینده. فقط به این فکر کِنده که این مریضی وِره یا وِنه خِنِواده ره نَیره.
نوروز خون‌ها هِم که پیغوم بهار ره اِیاردِنه، امسال وِشونِ پیغوم کِرونایی هسته. مردِم ره سفارش کِنّه مُخبر بوشِن و شه خِنه جه در نَشوئن تا این غول وِشونِ سر جه رفع بَووشه.
باد بهارون بِمو
عمو نوروزخون بِمو
اَمه دیار بِمو غول
آدِمخوار هسته وه مول
وِره گونّه کرونا
پیک ره کِنده مفتلا
باد بهارون بِمو
عمو نوروزخون بمو
آی خواخر و آی بِرار
با هم بِهِلیم قِرار
خِنه جه در نَشوئیم
دستها ره خوب بَشوریم
باد بهارون بِمو
عمو نوروزخون بِمو
اَگه بوهِردی بِریم
ماسک ره بَزِن ته شه دیم
دستِکَش ره بِهِل دست
این کرونا هسته پَست
باد بهارون بِمو
عمو نوروزخون بِمو
اَگه بوردی بینِ جَم
فاصله ره نَ کَم
مه حرفا ره هادی گوش
دور وونه غولِ چَموش
باد بهارون بِمو
عمو نوروزخون بِمو
دوستعلی علیخانی / اسفند نود و هشت
درباره این سایت